عاقد دوباره گفت:« وکیلم؟...»، پدر نبود

ای کاش در جهان ره و رسم سفر نبود

گفتند: رفته گل ... نه!... گلی گم... دلش گرفت

یعنی که از اجازه ی بابا خبر نبود

هجده بهار منتظرش بود و برنگشت

آن فصل های سرد که بی دردسر نبود

ای کاش نامه یا خبری، عطر چفیه ای

رویای دخترانه ی او بیشتر نبود

عکس پدر، مقابل آینه، شمعدان

آن روز دور سُفره، جز چشمِ تر نبود

عاقد دوباره گفت:« وکیلم؟...» دلش شکست

یعنی به قاب عکس امیدی دیگر نبود

او گفت: با اجازه ی بابا... بله... بله...

مردی که غیر آیینه ای شعله ور نبود!